Dzień 10

Bez sensu

Dystans niewiele ponad 500km, czas przejazdu ~8 godzin – czyli znowu zapowiadał się długi dzień.

Przy planowaniu trasy nie zwróciłem uwagi na jedno – między Bułgarią a Rumunią nie było akurat po drodze żadnego mostu, przez Dunaj przeprawiać było trzeba się promem.

Barwy flagi Bułgarii dziwnym trafem zapadały w pamięć…

Bocianowa okolica…

Płasko i pusto…

… teren w sam raz pod farmę baterii słonecznych

Tankowanie (7,87L/100km)…

Niva! Dawno nie było…

Autostrad tego dnia raczej nie było w planie…

… i znowu Niva, nawet w tym samym kolorze

Na horyzoncie pojawił się góry…

Pierwsze większe miasto i od razu kontrast wśród użytkowników dróg…

Architektura odpowiadała obrazowi (przejaskrawionemu przez Misia, Rejs, Alternatywy 4…) końcówki PRL’u jaki mam w pamięci

Dimityr Błagojew – pionier bułgarskiego socjalizmu

Odcinek górskich serpentyn z nawierzchnią słabej jakości…

… i w końcu trochę wyżej pojawiło się to coś

Nie zabłądziłem :)

Ostatni odcinek po większym wyrypie…

Buzłudża – po polsku to chyba będzie „Bez sensu”. Nie potrafię sobie wyobrazić jak można było zbudowanie czegoś takiego na szczycie góry o wysokości 1441 m. n.p.m. uznać za dobry pomysł…

Kiedyś było można wejść do środka, ale teraz wszystkie dziury są już zablokowane, a terenu pilnuje policjant z pistoletem

Kawałek niżej było coś jeszcze…

W końcu zauważyłem, że czeka mnie przeprawa promem przez Dunaj. Według rozkładu prom kursował co 2 godziny, więc spóźnienie oznaczało późny dojazd na nocleg. Wyglądało, że przy sprawnym tempie powinienem mieć jednak ok. 30 minut zapasu.

Na drodze zjazdowej wyryp był jeszcze większy :/

UAZy…

Nie wierzę, żeby to Iveco było tak pomalowane przypadkowo (po prawej wskazówka)…

„Klasyczne” blokowiska…

Przeplatane nowoczesną architekturą…

… ale klasyka jednak dominowała

Myślałem że to jakaś uczelnia, a to po prostu urząd miejski…

Gdyby nie te anteny satelitarne i klimatyzatory…

… i klasyczny pomnik na wylocie

Coś się jednak też tam buduje…

Wóz…

… Niva, trójka albo szóstka…

… i ZIŁ

Cały czas kontrolowałem GPS, ale godzina dojazdu na prom była stabilna…

… mimo ciągle napotykanych spowolnień…

… ale przynajmniej bez korków

Piątka i Niva…

Roboty…

Klasyka…

Piątka…

Pierwsze znaki wskazujące dojazd na prom…

Znowu wóz…

Teoretycznie ostatnia prosta…

Port był kawałek za zakrętem w prawo – tyle, że ten odcinek był zamknięty

Ze względu na konieczny objazd, rezerwa czasowa skurczyła się do ok. 10 minut…

Port i kontrola graniczna…

Zakup biletu…

… i oczekiwanie na prom – jak to chyba „w tamtych czasach” bywało, rozkład kursów był tylko poglądowy.

Gość w okularach kogoś mi przypominał…

Który to już raz Łada podróżuje promem… (Loch Ness dwa razy, Grecja raz, Nordkapp dwa razy, Tunezja trzy razy…) dziewiąty?

Potem czekaliśmy jeszcze z 15 minut na ostatnich spóźnialskich.

Także tak, także tego…

Długo nie płynęliśmy…

Wiedziałem, że go gdzieś już widziałem…

Powrót na stały grunt…

… jedenasta granica Bułgaria – Rumunia…

… i opłata portowa

W Rumunii byłem w 2015 roku, pozytywnie mnie wtedy zaskoczyła więc nie miałem większych obaw…

Pustki…

… przeplatały się z jednakowo wyglądającymi miejscowościami…

Samochód zaparkowany przed bramą jest prawdopodobnie wyznacznikiem statusu społecznego

Krajowa…

… i tankowanie (7,54L/100km)

Chwilę po ruszeniu ze stacji, wskazówka temperatury wychyliła się w zdecydowanie niebezpieczny rejon skali

Ogrzewanie włączone na maksimum zatrzymało dalszy wzrost, ale sytuacja poprawiła się dopiero po kilku bardzo nerwowych kilometrach

Zapadał zmierzch, więc na szczęście robiło się chłodniej

Wraz z zachodzącym słońcem gasła też nadzieja, że w tym roku znowu uda się wrócić na kołach

To, że w tym roku w ogóle udało się wystartować i przejechać taki kawał drogi to i tak był sukces.
Chyba pierwsza spotkana stara Dacia…

Turceni – największa elektrownia Rumunii…

Târgu Jiu…

… i hotel

Na wolnych obrotach temperatura rosła, a poziom płynu w zbiorniczku wyrównawczym się podnosił

Loża ekspertów powie: „To niemożliwe”

Tak może się wydawać komuś, kto nie zna kontekstu miesięcy porażek, ale o tym później.

Jedyne stwierdzenie jakie ma sens brzmi: „To Złombol”