Dzień 12, część 2

Ściana

Węgry – typowy odcinek tranzytowy

Najpierw Debrecen…

Złombole!

Starałem się nie przekraczać 95 km/h, nie miałem szans dotrzymać im tempa

Od Miskolc…

… to już ostatnia węgierska prosta…

Ciekawostka – na tej tablicy wyświetlał się numer rejestracyjny ciężarówki, która miała zjechać na kontrolę (akurat ta która jechała wtedy przede mną)

Trzynasta granica, Węgry…

… Słowacja

Kierunek Košice…

… potem Presov…

… z fabryką łożysk ZVL

W Presov chyba wypadł pierwszy nocleg w drodze na Transfogaraską?

Rozglądałem się za jakąś przydrożną restauracją, ale Google nic ciekawego nie podpowiadał…

Przynajmniej wieczorne widoki były ładne…

Dziwne, że nikt tego jeszcze nie skosił…

Fabia, 100…

… i ostatnia, czternasta, granica Słowacja…

… Polska

Słońce własnie zachodziło…

… a do przejechania zostało ok 400km. Nocleg w hotelu wydawał się stratą czasu

Namierzyłem jakąś restaurację…

… ale była już zamknięta

Zmierzch – najgorszy okres dla oczu…

Restauracja przy trasie – według Google czynna do 22…

… rzeczywiście była czynna. Niestety, restauracyjne posiłki mimo, że wybierałem te najbezpieczniejsze ze względu na niewygodna dietę, dawały się już we znaki.
Następne w planie było tankowanie (6,72L/100km)…

… herbata i drzemka.

Trasa wiodła zwykłymi drogami, nie oświetlonymi i wymagającymi znacznie większej uwagi niż nocna jazda autostradą

Przejazd przez oświetlone miejscowości tylko bardziej męczył oczy…

Dzięki GPS’owi i zdublowanej nawigacji w telefonie działającym jak noktowizor wiadomo było kiedy spodziewać się zakrętów – nie ostrzegały jednak o innych pojazdach

Tempo było słabe, ale przewidywany czas dojazdu pozostawał stabilny

Za Kielcami…

… w końcu wjechałem na S7

Oświetlone węzły…

… przeplatały się z ciemnymi prostymi…

… i odcinkami ze zmienioną organizacją ruchu

I tak na zmianę

Zostało 80km…

… i nie pomagało już nic – cukierki, otwarte okno, głośna muzyka, ciepły czy zimny nawiew. To nie była senność, bo oczy mi się nie zamykały, po ponad 16 godzinach w trasie nie miałem siły jechać dalej. Zjechałem na najbliższą stację, żeby się trochę rozruszać.

Na horyzoncie w końcu pojawiły się światła…

… których już tylko przybywało

Żwirki i Wigury…

Białe oświetlenie – czyli Łazienkowski…

… i ok. 2:30 garaż

Ten ostatni 18 godzinny odcinek mnie dobił.  Nie mogłem zasnąć, ale przynajmniej leżałem już we własnym łóżku. Stres i zmęczenie skumulowane przez prawie dwutygodniową trasę poprzedzoną miesiącami przygotowań w trybie awaryjnym nie pozwalały na normalny sen przez trzy kolejne noce.